دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان
الهی! ای آنکه یاد و نامت را مایهٔ تسکین دل‌ها قرار داده‌ای، حلاوت یادت نصیبی برای دل‌های عاشق است و ماه ضیافتت بهترین فرصت برای دست یازیدن به آن، که با لطف و کرم خود، ارزانی بندگانت کرده‌ای. ما را توفیق شُکر این نعمت عطا فرما که خود فرمودی: «شکر نعمت، نعمتت افزون کُند».
شیرینی یاد حضرتت، آدمی را از هر آنچه رنگ غیر پذیرد، دور می‌کند و کام وجودش را از تلخی گناه در امان می‌دارد. اما این انسان عاصی که اسیر در منیت‌های خود است، در لحظه‌لحظه حیاتش محتاج عفو و پرده‌پوشی توست، باشد که در سایه سِتر حضرتت درد معصیت دوا کند.
ای آنکه دیدی و پوشاندی! چنانمان نما که از معصیت، عافیت یابیم؛ آنسان که گویی چیزی در پشت پردهٔ پوشاننده‌ات نبوده است.
«اللَّهُمَّ قَوِّنِی فِیهِ عَلَى إِقَامَةِ أَمْرِکَ وَ أَذِقْنِی فِیهِ حَلاَوَةَ ذِکْرِکَ وَ أَوْزِعْنِی فِیهِ لِأَدَاءِ شُکْرِکَ بِکَرَمِکَ وَ احْفَظْنِی فِیهِ بِحِفْظِکَ وَ سِتْرِکَ یَا أَبْصَرَ النَّاظِرِینَ؛ خدایا! مرا در این روز براى اقامه و انجام فرمانت قوت بخش و حلاوت و شیرینى ذکرت را به من بچشان و براى اداى شکر خود به کَرمت مهیا ساز و در این روز به حفظ و پرده‌پوشى، مرا از گناه محفوظ دار، اى بصیرترین بینایان عالم!»
زهرا نصیری / رومهٔ مردم‌نو
درباره این سایت