دلگویه‌ای دربارهٔ نهج‌البلاغۀ پارسی
امروز به بهانه‌ای سراغ کتاب ارزشمند «نهج‌البلاغهٔ پارسی» جناب استاد علی‌اکبر مظاهری رفتم. با بازکردن و تورق آن، به متنی که روی جلد نوشته شده بود، بیش از پیش ایمان پیدا کردم:
«گزیده‌ای از زیباترین و شورانگیزترین خطبه‌ها، نامه‌ها و حکمت‌های نهج‌البلاغه».
خیلی شگفت‌زده شدم و لذت بردم از اینکه این کتاب به‌طور کامل فارسی است و متن عربی عبارت‌ها در آن آورده نشده است! چراکه در آثار نویسندگان دیگر - غالباً - هم متن عربی و هم ترجمهٔ فارسی آمده است؛ از این‌رو قسمت اعظم زمان و تمرکز بنده، به تطبیق ترجمه با متن اصلی مصروف و از تمرکز بر ترجمه کاسته میشود.
«ای مردم! سینه‌ٔ امواج فتنه‌ها را با کشتی‌ها‌ی نجات بشکافید و از گرداب‌ها‌ی آشوب‌ها به در آیید و از دشمن‌کیشی کناره جویید و تاج‌های موهوم فخرفروشی و برترنشینی را از سرهایتان فرو افکنید.»*۱
مفاهیمی عالی، با قلمی شیوا و رسا. بسیار لذت بردم. گاه در عبارت‌ها فصاحت به‌کار می‌رود، گاه دیگر بلاغت. در این اثر، فصاحت و بلاغت عربی، به زبان فارسی نیز سرایت کرده است.
طراحی جلد و صفحه نیز برایم جالب بود؛ اثر انگشتی با نشان علی، که حاکی از سندخوردن این اثر (بلکه زمین و زمان) به نام بزرگ‌مرد عالم است؛ تلفیقی از تقوا و علم و هنر!
افسوس! تنها چیزی که خلأ آن در این اثر مشاهده میشود، نبود کشف موضوعی برای دسترسی آسان به مفاهیم مرتبط است.
قلمتان پویا و افکارتان درخشان؛ در سایه‌سار ولایت امیر مؤمنان!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. علی‌اکبر مظاهری، نهج‌البلاغهٔ پارسی، صفحهٔ ۳۷
طیبه نوحی
۹۸/۱۲/۷
درباره این سایت